گروه فرهنگ و ادب: بی‌گمان در میان شاعران پس از عصر مشروطه، استاد سیدمحمدحسین شهریار، از حیث شهرت و محبوبیت، هیچ همانندی ندارد. او برخلاف بسیاری از شاعران هم‌روزگار خود، که اغلب در سال‌های پایانی حیات به شهرت رسیده‌اند، از همان آغاز شاعری، بلندآوازه زیست و هرگز گسترة نفوذ مردمی‌اش، در فراز و فرود رخدادها و دگرگونی‌ها، کاستی نگرفت. اما نکته مهم در زندگی و اشعار استاد شهریار، حس عمیق ایران‌دوستی این شاعر تبریزی است که در بیشتر اشعار ترکی و فارسی وی به چشم می‌آید. به عنوان نمونه در شعر زیر چه زیبا وطن را حرمت داشته است:

روز جانبازیست ای بیچاره آذربایجان

سر تو باشی در میان هر جا که آمد پای جان…

ای که دور از دامن مهر تو نالد جان من

چون شکسته بال مرغی در هوای آشیان..

تو همایون مهد زرتشتی و فرزندان تو

پور ایرانند و پاک آیین نژاد آریان

اختلاف لهجه ملیت نزاید بهر کس

ملتی با یک زبان کمتر به یاد آرد زمان

گر بدین منطق تو را گفتند ایرانی نه ای

صبح را خواندند شام و آسمان را ریسمان !

بیکس است ایران . به حرف ناکسان از ره مرو

جان به قربان تو ای جانانه آذبایجان….

با خطی برجسته در تاریخ ایران نقش بست

همت والای سردار مهین ستارخان

این همان تبریز کامثال خیابانی در او

جان برافشاندند بر شمع وطن پروانه سان…

این همان تبریز کز خون جوانانش هنوز

لاله گون بینی همی رود ارس. دشت مغان…..