گروه سیاسی: بین سال‌های ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۴، باکو ۴ فرودگاه را در قراباغ ساخته و محیط زیست را بدین منظور شدیدا تخریب کرده، در حالی که همزمان ادعا می‌کند ارمنستان در حال «نسل‌کشی زیست‌محیطی» در این منطقه و آلوده کردن محیط زیست و تخریب جنگل ها است.

گروه گزارش: قریب به سی و سه سال پیش، در فاصله ماه های آوریل و می ۱۹۹۱، روستای وُسکِپار آماج وحشیگری‌های ژاندارم‌های باکو و یگان‌های مسلح شوروی بود که در پی آن نظامیان باکویی سعی در تصرف روستای وُسکِپار و روستاهای همجوار داشتند.

گروه سیاسی: اسراییل در حال حاضر دچار بحران‌های درونی است و اجماع تندی علیه نتانیاهو شکل گرفته است؛ از آن سو علی‌اف هم متوجه اهمیت ماجراست و اگر بیش از این به صهیونیست‌ها بها بدهد، برایش هزینه دارد.

گروه سیاست: نوع پاسخ ایران مشخص کرد که عملیات ایران به صورت ترکیبی و با بهره گیری از بخشی از توانمندی‌های موشکی و پهبادی ایران بوده که قسمت قابل توجهی از این توانمندی ها هنوز برای اسراییل غاصب مخفی است.

گروه فرهنگ و ادب: زبان آذری رایج در باکو و سایر شهرهای آذری نشین در شمال ارس تا قبل از دهه ۱۹۲۰ و آغاز «پاکسازی زبان» یا «ترکی سازی» آذری در جمهوری سوسیالیستی آذربایجان شوروی، مشابه زبان آذری رایج در ایران و بسیار سلیس و مفهوم و عاری از لغات اجنبی نامفهوم و سخت تلفظ بوده است

گروه سیاسی: هویت فرهنگی مردم ایران خود به نوعی جنبه‌های عام و فراگیر فرهنگ و هویت گروه‌های قومی بوده که در گذر زمان شکل یگانه، واحد و فراقومی- در حد و اندازه یک ملت کهن دیرپا- یافته است.

ترکیه در حال حاضر با داشتن بیش از ۱۲۵۰ کانال تلویزیونی و رادیویی، رتبه‌ی چهارم در دنیا را دارد.

گروه سیاسی: جنگ چالدران را باید شاه جنگ ایرانیان با عثمانیان دانست؛ جنگی که طی آن یک دولت کاملا ایرانی (بعد از ساقط شدن دولت ساسانی به دست اعراب تا هزار سال بعد هیچ حکومت ملی در ایران تشکیل نشده بود)، در مقابل سپاه تا دندان مسلح ترکان عثمانی ایستاد.

گروه سیاسی: اوضاع سیاسی منطقه‌ی قفقاز این روزها اصلا مساعد نیست و به نظر می‌رسد که افراط و تفریط‌های پاشینیان و جاه طلبی و خودبزرگ بینی الهام علی اف، مجددا قفقاز را به سوی جنگی جدید پیش می‌برد.

گروه سیاسی: ترک‌های افراطی عمیقا باور دارند که در نمایش خشونت آمیز نفرت‌شان از کردها و ارمنی‌ها، فضیلتی ملی‌گرایانه نهفته است اما حقیقت آن است که اتفاقا، این نمایش‌ها نشان می‌دهد که صدسال پس از فروپاشی خلافت عثمانی، هنوز موفق نشده‌اند ملتی مرکب از همه اجزای کشور پدید آورندکه اجزای آن در بیرون از اوتوریته حکومتی، ملت باقی بمانند