گروه سیاسی: عهده نامه گلستان و ترکمنچای از صفحات تلخ تاریخ معاصر ایران است؛ تا پیش از قاجار و به طور خاص در عصر صفویه، حکومت ایران از جمله حکومتهای قدرتمند جهان بود که اروپایی ها برای مقابله با عثمانی ناچار به تعامل و ارتباط گیری با آن بودند؛ جنگ با روسیه اما این شکوه و جلال را بهم زد

گروه سیاسی: ۲۰۰ و اندی سال قبل در نتیجه‌ی حملات روسیه به ایران و البته بی لیاقتی پادشاه وقت ایران، بخش های زیادی از خاک ایران در قفقاز جنوبی به اشغال روسیه درآمد. همان سرزمین هایی که اکنون به عنوان کشورهایی مستقل شناخته شده و از قضا یکی از این کشورها (جمهوری آذربایجان) در تلاشی مذبوحانه به ضرر ایران، با همکاری رژیم صهیونیستی و ترکیه می‌خواهد دالان تورانی را در مرز مشترک ایران با ارمنستان ایجاد و راه ارتباطی ایران به اروپا را محدود کند. در ادامه به عهدنامه گلستان و مفاد وحشتناک آن با عنایت به کتاب «تاریخ تحولات سیاسی ایران»(۱) پرداخته می‌شود:

 عهده نامه گلستان و ترکمنچای از صفحات تلخ تاریخ معاصر ایران است؛ تا پیش از قاجار و به طور خاص در عصر صفویه، حکومت ایران از جمله حکومتهای قدرتمند جهان بود که اروپایی ها برای مقابله با عثمانی ناچار به تعامل و ارتباط گیری با آن بودند؛ جنگ با روسیه اما این شکوه و جلال را بهم زد. نگاهی به قرارداد ترکمنچای به خوبی بیانگر تحقیر تاریخی است که دامن ایران را گرفت: «نمایندگان دو طرف در معاهده ترکمنچای عباس میرزا از ایران و ژنرال پاسکویچ از روسیه بودند و اما مفاد این قرار داد:

۱-براقرای پیمان صلح و مودت ۲-واگذاری خانات ایروان و نخجوان به روسیه و تخلیه تالش از سپاه ایران، ۳-واگذاری تمام شمال رود ارس به روسیه ۴-پرداخت ده کرور تومان غرامت از طرف ایران به روسیه به عنوان غرامت جنگی ۵-حق کشتیرانی روسیه در دریای خزر ۶-طرفداری از ولایتعهدی عباس میرزا و اولاد او از سوی روس ها ۷-محرومیت ایران از حق داشتن کشتی جنگی در دریای خزر ۸-برقراری روابط سیاسی و اعزام سفرا ۹-مهلت سه سال برای افرادی که در قلمرو دولت دیگر هستند و می خواهند با اموالشان به نزد دولت مطبوع خود بروند ۱۰-آزادی اسرا ۱۱-آزادی فراریان جنگی که به دو طرف پناهنده شده بودند ۱۲-اعلام عفو عمومی برای کسانی که به روسیه کمک کرده اند و دادن مهلت یک ساله برای خارج شدن از ایران ۱۳-نحوه رسیدگی به کاپیتولاسیون.»

منبع:  موسی نجفی  و  موسی فقیه حقانی ، تاریخ تحولات سیاسی ایران، تهران، موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران، ۱۳۹۳، چاپ نهم، ص ۱۲۳

  • منبع خبر : آذرپژوه