گروه فرهنگ و ادب: پروین اعتصامی، شاعره‌ی توانا و بانوی شعر ایران، با اشعاری لطیف و پر محتوا جایگاه ویژه‌ای در ادبیات فارسی دارد. او با زبان ساده و شیوای خود، مفاهیمی عمیق را به مخاطب منتقل می‌کرد و به همین دلیل، شعرهایش همواره مورد توجه و علاقه‌ی عموم مردم بوده است.

او در سال ۱۲۸۵ خورشیدی در تبریز متولد شد. پدر او، یوسف اعتصامی، شاعر و نویسنده‌ای برجسته بود که نقش مهمی در شکل‌گیری شخصیت ادبی پروین داشت. پروین از کودکی به شعر و ادبیات علاقه‌مند بود و تحت تأثیر پدر و دیگر شاعران بزرگ آن دوران، به سرودن شعر پرداخت.

از ویژگی‌های بارز شعر پروین اعتصامی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

۱- زبان ساده و روان: پروین اعتصامی از زبانی ساده و روان برای بیان مفاهیم عمیق استفاده می‌کرد.

۲- مضامین اجتماعی و اخلاقی: بسیاری از اشعار پروین اعتصامی به مسائل اجتماعی و اخلاقی می‌پردازد و حاوی پیام‌های آموزنده است.

۳- سبک مناظره: پروین اعتصامی در بسیاری از اشعار خود از سبک مناظره استفاده کرده است که به شعرهای او جذابیت خاصی بخشیده است.

۴- عشق به طبیعت: عشق به طبیعت و وصف زیبایی‌های آن از دیگر ویژگی‌های شعر پروین اعتصامی است.

جایگاه پروین اعتصامی در ادبیات فارسی

پروین اعتصامی به عنوان یکی از برجسته‌ترین شاعران زن ایران، نقش مهمی در ادبیات فارسی ایفا کرده است. او با اشعار خود، به زنان ایرانی اعتماد به نفس بخشید و به آن‌ها نشان داد که می‌توانند در عرصه ادبیات نیز موفق باشند. همچنین، اشعار او به دلیل مضامین اجتماعی و اخلاقی، تأثیر بسزایی بر نسل‌های بعدی شاعران داشته است.

میراث پروین اعتصامی

میراث پروین اعتصامی، بسیار فراتر از اشعار اوست. او به عنوان یک الگو برای زنان ایرانی، نشان داد که زنان نیز می‌توانند در عرصه‌های مختلف، از جمله ادبیات، موفق باشند.

ای نهال آرزو، خوش زی که بار آورده‌ای

غنچه بی باد صبا، گل بی بـهار آورده‌ای

بـاغـبانـان تـو را، امـسال سال خرمی است

زیـن همایون میوه، کز هر شاخسار آورده‌ای

شاخ و برگت نیکنامی، بیخ و بارت سعی و علم

ایــن هـنرها، جـمله از آمــوزگـار آورده‌ای

خرم آن کو وقـت حاصل ارمغانی از تـو برد

بـرگ دولت، زاد هستی، توش کار آورده‌ای

غنچه‌ای زین شاخه، ما را زیب دست و دامن است

همتی، ای خواهران، تا فرصت کوشیدن است

پستی نسوان ایران، جمله از بی دانشی است

مرد یا زن، برتری و رتبت از دانستن است

زین چراغ معرفت کامروز اندر دست ماست

شاهراه سعی و اقلیم سعادت، روشن است

به که هر دخـتر بـداند قـدر عـلم آموختن

تا نگوید کس، پسر هشیار و دختر کودن است

زن ز تحصیل هنر شد شهره در هر کشوری

بر نکرد از ما کسی زین خواب بیدردی سری

از چه نسوان از حقوق خویشتن بی‌بهره‌اند

نام این قوم از چه، دور افتاده از هر دفتری

دامن مادر، نخست آموزگار کـودک است

طفل دانشور، کجا پـرورده نـادان مـادری

با چنین درماندگی، از ماه و پروین بگذریم

گر که ما را باشد از فضل و ادب، بال و پری