گروه گزارش: هفته‌ی تلخی بر ایران و ایرانی گذشت. از همان دقایقی که بالگرد رئیس جمهور و همراهانش در آسمان ارسباران ناپدید شد، تا زمانی که خبر شهادت آنها به جهانیان مخابره شد، بیش از ۱۶ ساعت نفس‌گیر و پرالتهاب گذشت. اما در این زمان، شاهد تصمیم‌گیری و هدایت فردی بودیم که توانست کشور را از این بحران به سلامت عبور دهد. این مطلب کوتاه در شش پرده تلاش کرده است تا به رفتار و عملکرد رهبری عظیم الشان در این بحران بپردازد:
۱- از رئیس‌جمهور مملکت و همراهانش «هیچ» خبری نیست! کشور در «بهت» و «ابهام» فرو رفته است. در سخنرانی برای «سلامت» آن‌ها «دعا» می‌کند، سپس با «آرامش» به مردم «اطمینان» می‌دهد که «هیچ» اختلالی در کار کشور به وجود نخواهد آمد. می‌گوید به مسئولان «توصیه‌ها» شده و کارها «مرتب» و «منظم» به پیش می‌رود.
۲- بعد از گذشت ۱۶ ساعت، رسماً اعلام می‌شود که رئیس‌جمهور شهید شده است. پیامی می‌نویسد. از رئیس‌جمهور تمجید می‌کند ولی برخلاف پیام‌های مشابه، فضا را «احساسی» نمی‌کند و بر انتخاب رئیس‌جمهور جدید تأکید می‌ورزد.
۳- در این گیر و دار، مجلس خبرگان قرار است شروع به کار کند. رئیس‌جمهور و امام جمعه تبریز غایبان بزرگ این مجلس هستند. در این شرایط در پیامی «محکم» و «ادیبانه»، نظام اسلامی را «تعریف» می‌کند و از دیگران «دعوت» می‌کند تا به «تجربه شکست خورده غرب» بنگرند و در «طرح جامع و استوار و گره‌گشای حکمرانی اسلامی» تأمّل کنند. بعضی جملات را باید چند بار خواند تا دقیق متوجه شد!
۴- قرار است بر پیکر رئیس‌جمهورِ شهید و همراهان نماز بخواند. به تجربه حاج قاسم، همه منتظر و نگران جمله «انا لا نعلم منه الا خیرا» هستند. سه بار این جمله را تکرار می‌کند. همه گریه می‌کنند جز او!
فیلم‌های قبل و بعد نماز هم بیرون می‌آید: همچنان «آرام»، «محکم» و «مطمئن»
۵- از ظهر همان روز، سران کشورهای مختلف به نوبت می‌آیند برای عرض تسلیت. ولی او برای «تسلیت و عزا» ننشسته است. جلسات، «کاری» می‌شود! نقطه اشتراک و تأکید صحبت‌هایش، ادامه ارتباطات و تقویت آن است. با اطلاعات همیشگی‌اش در مورد کشورها و اخبارشان صحبت می‌کند. حتی برای «اسماعیل هنیه» درس تفسیر می‌گذارد که از دو وعده الهی یکیش مانده و آن هم «نابودی اسرائیل» است و شما آن را خواهید دید! با سران چندین کشور جلسه پشت سرهم دارد، شب هم به خانواده رئیس‌جمهور سر می‌زند.
۶- پنج روز گذشت. در هر کشور دیگری این چند روز می‌توانست به «هر اتفاقی» منجر شود. ولی در ایران، «هیچ» اتفاقی نیفتاده است. همه چیز مرتب و منظم پیش می‌رود. مردم برای از دست دادن رئیس جمهورِ شهیدشان عزاداری کردند و اشک ریختند.