گروه جامعه: به نظر این گونه می‌رسد که در جامعه‌ی ایرانی، کم کم داریم عادت می‌کنیم که اول یک فن‌آوری را استفاده کنیم و بعد به اين فکر بیفتیم که آیا برای مردم و فرهنگ ایرانی- اسلامی جامعه ما ساخته شده است؟ برای ما مفید است یا نه؟ و طبیعتاً سابقه نشان می‌دهد که دیگر از خودمان نمی پرسیم که برای استفاده از این فن‌آوری به چه زیر‌ساخت‌ها یا به عبارتی به چه پیش زمینه هایی نیاز است؟ آیا فرهنگ‌سازی لازم براي استفاده از این فن‌آوری انجام شده است؟ آیا جامعه ما آماده ‌ پذیرش این فن‌آوری هست یا نه؟ و هزاران سؤال دیگر که به طور معمول بعد از اجرای پروژه‌ها‌ به آن پاسخ می دهیم!

اراه حل منطقی اسن است که اگر یک بار پيش از شروع پروژه‌ها بررسی کلی روی طرح داشته باشیم و زیر‌ساخت های موجود را در نظر بگیریم‌، گام بزرگی در این خصوص برداشته ایم. برای مثال در بحث ورود فن‌آوری اطلاعات و ارتباطات به جامعه و رشد سریع و چشمگیر آن به یک اتفاق نظر کلی رسیده ایم که باید پيش از ورود آن به کشور، فرهنگ‌سازی لازم را انجام می دادیم. در باب ورود این فن‌آوری به  آموزش و پرورش‌کشور که قطعا نیازمند توجه و دقت بیشتری است نیز باید یکسری مسائل را در نظر بگیریم که از آن جمله می توان به بررسی ظرفیت های موجود، ‌ضرورت‌های اجرا، بازخوردها و نتایج و… اشاره كرد.

و اما حرف پایانی اینکه نباید مغرضانه به موضوع نگاه کنیم و چشمانمان را بر روی برخی مسائل ببندیم. مسائلی که واقعیت های اجتماع ماست. نباید کورکورانه و با تعصب، پيش از شناخت ویژگی ها، معایب و مزیت‌های این فن‌آوری‌های جدید، تابع احساسات شويم. باید بپذیريم عرصه ‌ تعلیم و تربیت در جامعه و خود آموزش و پرورش که نقش کلیدی در این امر را بر عهده دارد، به دلیل پیچیدگی های ذاتی نیازمند تامل و تدبر بیشتر در شناخت سطوح و وجوه گوناگون، فرصت ها و تهدیدهای ناشی از ظهور و کاربرد فن‌آوری‌های جدید است. این زمینه ‌ حساس با سایر عرصه های حیات بشری اصلا مقایسه‌پذير نیست و هرگز نباید به دليل تاخیر نسبی در ورود این فن‌آوری به عرصه تعلیم و تربیت نگران بود. اگرچه باید به صورت جدی با سامان دادن به مطالعات و بررسی‌های موشکافانه زمینه ‌ ورود فن‌آوری‌های نوین را در کوتاه ترین زمان ممکن فراهم ساخت،‌ اما نباید نگران جلو افتادن دیگر حوزه های کاری (صنعت، خدمات و‌…) بود و تاخیر در به کارگیری آن را دلیل بر عقب‌افتادگی این بخش دانست.