گروه سیاسی/ علی درزلو: قزاقستان، ازبکستان، قرقیزستان و ترکمنستان رسما ترکیه را به عنوان یک  اشغالگر در قبرس به رسمیت شناختند و قطعنامه های ۵۴۱ و ۵۵۰ شورای امنیت سازمان ملل متحد را تایید کردند که این یک پیروزی بزرگ برای قبرس و یونان است.

پس از روی کار آمدن حزب عدالت و توسعه بود که روند پیوستن به اتحادیه اروپا رنگ باخت هرچند که به عنوان یک انگیزه در سیاست خارجی ترکیه باقی مانده باشد اما در عوض با دکترین احمد داوود اوغلو و توجه به همسایگان بود و سیاست به صفر رساندن مشکلات با آنان بود که سیاست های منطقه ای ترکیه فعال شد و ترکیه به دنبال نقش آفرینی در محیط پیرامون خود شد. پس از این بود که استراتژی «دوباره آسیا»(Yeniden Asya)  و پس از آن توجه به جهان ترک در آسیای میانه به سیاست اصلی ترکیه تبدیل شد و ترکیه به دنبال نقش آفرینی در این جغرافیاها شد.

با وجود این تاکیدات، نقش ها و سیاست ها و رفتارهای ترکیه در منطقه موجب به صفر رسیدن مشکلات با همسایگان نشد و در عوض موجب باز شدن جبهه های دیگری علیه ترکیه در منطقه شد. پس از ائتلاف با حزب MHPبود که ترکیه هرچه بیشتر به دنبال ناسیونالیسم تهاجمی در ورای مرزهای خود (برخلاف ناسیونالیسم آتاتُرک) رفت و با پررنگ کردن برنامه های خود در آسیای میانه به دنبال یک دستاورد سازی بزرگ در سیاست خارجی بود.

اوج این سیاست ها در هنگام جنگ قره باغ بود که ترکیه فعالانه در پی پیروزی جمهوری آذربایجان برای ایجاد راه زمینی اتصال خود به آسیای میانه و گشایش کریدور زنگه‌زور بود و در این جنگ با حمایت گسترده و پس از آن با رژه ارتش ترکیه در خیابان های باکو آن را به نمایش گذاشت. نقطه عطف دیگر نیز در نشست اخیر شورای کشورهای تُرک رخ داد که در آن ترکیه و شخص هاکان فیدان سخن از ایجاد الفبای مشترک و بانک مشترک به میان آورد که یک طرح جسورانه و تازه بود.

اما روی دیگر سکه جامعه هدف ترکیه است، کشورهای آسیای میانه سیاست یکدستی در قبال ترکیه ندارند، ترکمنستان و ازبکستان تا همین چند سال پیش از عضویت در شورای کشورهای تُرک سرباز می زدند و اکنون نیز عضو ناظر هستند و در بسیاری موارد خود را «تُرک»، آن گونه که ترکیه معرفی می کند نمی‌دانند و در بعضی موارد مخالف ترک نامیده شدن خود هستند.

از طرف دیگر رفتار این کشورها در این مورد خاص در اشغالگر نامیدن ترکیه نشان داد که کشورهای به اصطلاح تُرک آسیای میانه به دنبال اتکا به یک شریک نیستند و به دنبال متنوع سازی شرکا و موازنه مثبت می باشند و از این راه به دنبال بالا بردن قدرت چانه زنی خود می باشند. نکته مهم دیگر این است که این رفتار نشانگر این است که کشورهای به اصطلاح تُرک، چندان به دنبال مسائل هویتی نژادی نیستند؛ آن چنان که حاضر شدند ترکیه و رفتار آنکارا در قبرس را به عنوان یک نوع اشغالگری به رسمیت بشناسند.