گروه سیاست: حوادث نارداران در سال ۲۰۱۵ به عنوان یک ترور دولتی علیه غیرنظامیان، در تاریخ جمهوری آذربایجان ثبت شده است. هدف از این رویداد خونین جلوگیری از پیوستن جامعه مذهبی به جریانات سیاسی برای ابراز نارضایتی‌های در حال افزایش بود و حکومت با  ابزار ایجاد رعب و با خشونت تمام این هدف را دنبال کرد. دولت باکو همواره فعالیت سیاسی دینداران را وضعیتی خطرناک می‌داند و نگران است که در صورت گسترش فعالیت سیاسی دینداران، جلوگیری از آن دشوار خواهد بود. بنابراین، خشونت وحشیانه علیه مومنان در نارداران و شکنجه های غیرقابل تصوری که در بازجویی های بعدی از اعضای «جنبش اتحاد مسلمانان» اعمال شد، در واقع پیامی به تمامی دینداران کشور بود. به این ترتیب به مؤمنان نشان داده شد که اگر از رهبری دینی همانند حاج  طالع باقرزاده پیروی کنند، بی رحمانه ترین رفتار با آنها درپیش گرفته خواهد شد.

یکی از نکات مهم این تحولات، هدف قرار دادن حاج طالع بطور ویژه بود. این نیز بی دلیل نبود. چرا که حاج طالع برای اولین بار به عنوان یک رهبر دینی از محدوده کوچک فراتر رفت و به عنوان رهبری سیاسی نه تنها دینداران در نارداران، بلکه همه اقشار جامعه را مورد خطاب قرار داد. انتخاب چنین خطی از سوی او شرایطی را برای نزدیکی و همکاری بین دینداران و پایگاه اجتماعی و نهادهای سیاسی اپوزیسیون سنتی دموکراتیک ایجاد کرد.

علاوه بر این، ابراز نظر و مخالفت صریح حاج طالع  چشم اکثر مؤمنان را به این واقعیت باز کرد که صرفاً با انجام مناسک دینی نمی توانند مسلمان واقعی شوند. اقدام حاج طالع در تبلیغ ضرورت اتخاذ موضع در جامعه در نبرد بین حق و باطل و خیر و شر، رژیم را به شدت نگران کرد. زیرا حکومت آذربایجان سالیان متمادی به واسطه مقامات مذهبی خود، مومنان را از سیاست و جریانات اجتماعی دور نگه می داشت و در واقع، مومنان را به سمت منافق بودن سوق می داد و بدین ترتیب آنان را کنترل می کرد. اما حاج طالع و همرزمانش همه این کلیشه های سنتی را در هم شکستند و انحصار مقامات مذهبی را که مبتنی بر نفاق بود در هم ریختند و  روند جدیدی را در راستای هدف راستین اسلام پی ریزی کردند.

یکی از دغدغه‌های اصلی حکومت در این زمینه این بود که حاج طالع کلیشه «عناصر غرب» را که درباره اپوزیسیون دموکراتیک در بین دینداران رایج شده بود، درهم شکست و زمینه را برای یکپارچگی بین پایگاه های اجتماعی مردم ایجاد کرد. طی سالیان طولانی، یک طرف دیگری را “آلت دست ایران” و دیگری نیز طرف مقابل را “آلت دست غرب” می دانست و رژیم نمی توانست از میان برداشته شدن این نگرش نادرست را صرفا مشاهده کند و ساکت بماند.

نکته مهم دیگر این بود که حاج طالع برای اولین بار مکتب امام حسین (ع) را در بین دینداران احیاء کرد.  به این معنا که حاج طالع با سخنان و اعمال خود نشان داد که صرفا اشک ریختن در مراسم محرم برای امام حسین (ع) و سپس تسلیم و مطیع شدن در برابر ظالمانی که امام حسین علیه السلام با  اعمال آن ظالمان مبارزه می کرد، نفاق خواهد بود و به این طریق، حاج طالع خیلی زود در جامعه محبوب شد. حاج طالع  که در راه عقیده خود با محرومیت های فراوان مواجه شد و چندین بار به زندان افتاد، مکتب امام حسین(ع) را از این طریق احیا کرد و این نیز او را به یک رهبر دینی محبوب و مورد احترام جامعه تبدیل کرد. در مقابل این نفوذ، کسانی که به عنوان روحانی خدمت می کردند و با وفاداری به حکومت خود را به خطر نمی انداختند، تحت الشعاع قرار گرفتند و جامعه مذهبی از کنترل رژیم خارج شد و به همین دلیل طالع باقرزاده  به تهدیدی جدی برای رژیم تبدیل شد.  

به همه این دلایل، او و همرزمانش آماج خشم بی امان رژیم واقع شدند. از این منظر، اغراق نیست که بگوییم حمله خونین به حاج طالع  و طرفدارانش در نارداران، انطباقی مدرن و جدید از واقعه کربلا بود.

امروز گرچه جناب طالع، رهبر جنبش اتحاد مسلمانان و هم رزمان نزدیکش اکنون در زندان به سر می برند، اما همین امر به خودی خود قدرت معنوی او را افزایش می دهد. زیرا مانند همه جای دنیا، در جامعه ما نیز به ویژه در قلوب دینداران، رهبران دردمندی که همیشه به خاطر عقایدشان مورد آزار و اذیت قرار می گیرند و در راه حق مبارزه می کنند، از محبت، اعتماد و قدرت معنوی بیشتری برخوردارند.

گفتنی است که شش سال قبل در فاجعه نارداران بسیاری از مومنان جمهوری آذربایجان توسط دولت باکو تیرباران و زخمی شدند! تعداد زیادی از شخصیت های مذهبی، شخصیت های عمومی و معتقدان نیز دستگیر شدند. اگرچه تاکنون اکثر شهروندان دستگیر شده آزاد شده اند، اما تعدادی از جمله حاج طالع باقرزاده ، رهبر جنبش اتحاد مسلمانان همچنان به طور غیرقانونی در زندان به سر می برد. پس از فاجعه نارداران، چند تن از والدینی که تحمل زندانی شدن غیرقانونی فرزندان خود را نداشتند، قلبشان ایستاد و جان خود را از دست دادند. همچنین، کودکان خردسالی که تحمل زندانی شدن پدران خود را نداشتند، بیمار شدند، خانواده هایی از هم پاشیدند و نوزادانی  بی پدر و مادر ماندند.