گروه سیاسی/ سردبیر: در کوران جنگ ۱۲روزه میان ایران از یک‌سو و رژیم صهیونیستی با حمایت آمریکا از سوی دیگر، بسیار سخن گفته شد از توان موشکی، سامانه‌های دفاعی و تدابیر راهبردی نظامی. اما در پس همه این عناوین پرزرق و برق، یک حقیقت کمتر دیده شد که شاید از تمام تجهیزات و فنون جنگی مؤثرتر بود! و آن چیزی نبود جز «وحدت مردم ایران»

این جنگ، نقطه عطفی در تاریخ معاصر ما بود؛ نه فقط به دلیل شکسته شدن هیمنه رژیم صهیونیستی، بلکه از آن رو که برای نخستین‌بار پس از سال‌ها، شاهد شکل‌گیری یک انسجام اجتماعی واقعی و عمیق بودیم – انسجامی که از قضا نه بر پایه مذهب، قومیت یا گرایش سیاسی، بلکه بر اساس یک «احساس مشترک ملی» شکل گرفت: احساس تهدید، عزت، و دفاع از کرامت کشور.

در این روزهای سخت، خیابان‌ها، شهرها، مساجد، مدارس، پادگان‌ها و خانه‌ها، همگی بخشی از یک سنگر مشترک شدند. زنان و مردان، پیر و جوان، چپ و راست، دیندار و حتی بی‌تفاوت سابق، ناگهان در یک موضع مشترک قرار گرفتند: ایستادگی در برابر تجاوز.

این همبستگی، دستاوردی است که نباید با پایان جنگ به فراموشی سپرده شود. بلکه اکنون، در فضای پساجنگ، باید آن را تقویت کرد، نهادینه ساخت و به‌عنوان سرمایه‌ای بی‌بدیل برای آینده کشور به رسمیت شناخت. دعوت به انسجام ملی امروز دیگر یک شعار نیست؛ یک نیاز فوری ملی است.

برای عبور از چالش‌های بزرگ پیش رو، از فشارهای اقتصادی گرفته تا هجمه‌های رسانه‌ای دشمن، ما بیش از همیشه به تداوم این اتحاد نیازمندیم. اتحادی که نباید صرفاً در سطح ظاهری یا مراسمی باقی بماند. ما نیازمند وحدتی هستیم ریشه‌دار، که تفاوت‌ها را بپذیرد اما بر نقاط اشتراک تأکید کند؛ وحدتی که در آن، هم کارگر خوزستانی که در گرمای طاقت فرسای جنوب در صنعت نفت و گاز کشور فعالیت دارد احساس دیده‌شدن داشته باشد، و هم دانشجوی تهرانی، هم اهل سنت در دورترین نقطه‌ی بلوچستان احساس امنیت کند و هم اقلیت مذهبی، هم حامی نظام احساس افتخار کند و هم منتقد آن احساس تعلق.

اگر در میدان جنگ نظامی پیروز شدیم، دلیلش آن بود که همه با هم ایستادیم. پس در میدان جنگ اقتصادی، روانی و فرهنگی نیز پیروز خواهیم شد، اگر باز هم با هم بایستیم. این بار، نه با موشک و پهپاد، بلکه با احترام متقابل، گفت‌وگوی درون‌زا، عدالت‌محوری، و کنار گذاشتن نفرت‌پراکنی.

اکنون که دشمنان ایران فهمیده‌اند دیگر نمی‌توانند با تهدید نظامی به اهداف خود برسند، بی‌تردید تلاش خواهند کرد درون جامعه ما شکاف بیندازند؛ میان شیعه و سنی، تهرانی و شهرستانی، اصلاح‌طلب و اصولگرا، مذهبی و غیرمذهبی، ترک‌زبان و کردزبان و… ! اما پاسخ ما باید همان باشد که در جنگ ۱۲روزه بود: اتحاد، آگاهی و فداکاری.

تاریخ قضاوت خواهد کرد کدام ملت‌ها توانستند از دل بحران، همبستگی بیرون بکشند و آن را به زیربنای پیشرفت تبدیل کنند. اکنون نوبت ماست که این فرصت طلایی را دریابیم.