گروه سیاسی: اولین روز سوریه‌ی پس از اسد با سه رخداد مهم آغاز شد که تا حدی بیانگر آتیه‌ی پرابهام آن است:
۱- در حالی که جولانی در مسجد اموی دمشق مشغول نماز بود، نتانیاهو به بلندی های جولان رفت. بی بی نقش شماره یک در اسقاط اسد را به خودش اختصاص داد و گفت از طریق تضعیف ایران و حزب اله، حامیان اصلی بشار موفق به انجام آن شده است. همزمان ارتش اسرائیل به متصرفات خود در جولان اشغالی افزود. و در یک جراحی دقیق و حساب شده، تمامی زاغه‌ها و انبارهای تجهیزات استراتژیک ارتش سوریه را هدف قرار داد.
۲- ترکیه و متحدانش در به اصطلاح ارتش آزاد و ارتش ملی به شهر راهبردی منبج هجوم بردند و با مدافعان کرد درگیر شدند. جنگ سختی در منبج جریان دارد. شهری در منتهی الیه ساحل شرقی رود فرات و نماد تلاش شکست خورده‌ی کردها برای اتصال مناطق خودمختاریشان در شمال شرق و شمال غرب سوریه.
۳- آمریکا هم بیکار ننشست و به بمباران سنگین پایگاه ها و زاغه‌های مهمات داعش در بیابان های مرکزی سوریه پرداخت.
گفتنی است که در غیاب ایران، روسیه، حزب اله و حشد شعبی که دستکم به صورت موقت از بحران سوریه حذف شده‌اند، فعلا بازی با ترکیب فوق و اهداف ذیل ادامه دارد:
۱- اسرائیل که در ۱۰ سال گذشته، گوشت سوریه به دهانش مزه کرده نمی خواهد آسان آن را از کف دهد. آنچه تل آویو برای دمشق می خواهد، دکترین حاکمیت محدود است. بدین معنا که شامات – سوریه و لبنان – به حیاط خلوت آن تبدیل و اختیار بخشی از زمین و تمام آسمان آنها را دارا باشد.
۲- ترکیه غیر از ایده‌ی بسط نفوذ سیاسی و اقتصادی و ساخت یک رژیم تحت الحمایه، مصمم به درهم شکستن ساختارهای شبه دولتی کردهاست.
۳- آمریکا هم اعلام کرده که فعلا قصدی برای خروج ندارد و دلواپس سر برآوردن دوباره‌ی داعش است.
در سطح خردتر اما بازی قدری پیچیده تر می‌شود:
۱- کردها که اینک به نیرویی معتبر در سطح بین الملل تبدیل شده‌اند، با چنگ و دندان از دستاوردهای شان دفاع می کنند.
۲- جولانی وظیفه‌ای سخت برای حفظ حدی از انسجام میان گروه‌های مختلف و همزمان نشان دادن چهره‌ای مدنی و ملی از خود بر دوش دارد.
و نهایت باید گفت که آینده‌ی سوریه در کوتاه مدت تا حد زیادی وابسته به تعامل و تقابل این پنج بازیگر عمده است.