گروه گزارش: کاپ ۲۹ یا همان بیست و نهمین اجلاس کنفرانس طرف‌های کنوانسیون تغییرات آب و هوایی سازمان ملل متحد، رویدادی مهم در حوزه محیط‌زیست و تغییرات اقلیمی بود که امسال با حواشی و انتقادات زیادی همراه شد. یکی از مهم‌ترین این حواشی، بحث تحریم این اجلاس توسط برخی کشورها و گروه‌ها بود.

دلایل تحریم کاپ ۲۹
دلایل مختلفی برای تحریم کاپ ۲۹ از سوی کشورها و گروه‌ها عنوان شد که مهم‌ترین آن‌ها عبارتند از:
۱- میزبانی جمهوری آذربایجان: انتخاب باکو به عنوان میزبان این اجلاس، به دلیل وضعیت حقوق بشری در این کشور و همچنین اختلافات مرزی با ارمنستان، با انتقاداتی همراه بود. برخی معتقد بودند که برگزاری چنین رویداد مهمی در کشوری با چنین سابقه‌ای، به اعتبار آن لطمه می‌زند.
۲- عدم پایبندی برخی کشورها به تعهدات اقلیمی: برخی از کشورها، به ویژه کشورهای توسعه‌یافته، به تعهدات خود در زمینه کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای عمل نکرده‌اند. این امر، باعث شده است که اعتماد سایر کشورها به این فرآیند کاهش یابد.
۳- تمرکز بر مسائل سیاسی: برخی از منتقدان معتقد بودند که کاپ ۲۹ بیش از آنکه بر مسائل محیط‌زیستی متمرکز باشد، به یک عرصه برای رقابت‌های سیاسی تبدیل شده است.
۴- تحریم‌های بین‌المللی علیه برخی کشورها: تحریم‌های بین‌المللی علیه برخی کشورها، مانع از مشارکت کامل آن‌ها در این اجلاس شده و به این ترتیب، کارایی آن را کاهش داده است.

پیامدهای تحریم کاپ ۲۹
تحریم کاپ ۲۹ پیامدهای مختلفی داشت که از جمله آن‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
۱- کاهش مشارکت جهانی: تحریم این اجلاس توسط برخی کشورها، باعث کاهش مشارکت جهانی در مبارزه با تغییرات اقلیمی شد.
۲- تضعیف همکاری‌های بین‌المللی: اختلافات و تنش‌های سیاسی، همکاری‌های بین‌المللی در زمینه محیط‌ زیست را تضعیف کرد.
۳- کاهش امیدواری به آینده: تحریم کاپ ۲۹، امیدواری به دستیابی به توافقات جهانی در زمینه تغییرات اقلیمی را کاهش داد.
اما برای جلوگیری از تکرار چنین وضعیتی در آینده، می‌توان به نظر می‌رسد که مسئولان و متولیان برگزاری این اجلاس باید اقدامات زیر را در نظر بگیرند:
یکم این که در انتخاب میزبان برای چنین رویدادهایی باید دقت بیشتری انجام شده و به وضعیت حقوق بشری در آن کشور توجه ویژه شود. دوم این که کشورهای در حال توسعه باید همکاری‌های خود را در زمینه مقابله با تغییرات اقلیمی تقویت کنند و از تجربه‌های یکدیگر بهره‌مند شوند. مبحث سوم این که ساختارهای تصمیم‌گیری در سازمان ملل متحد باید به گونه‌ای اصلاح شوند که به همه کشورها، به ویژه کشورهای در حال توسعه، فرصت مشارکت برابر داده شود. همچنین در تصمیم‌گیری‌های مربوط به تغییرات اقلیمی، باید به اصل عدالت اقلیمی توجه شود و مسئولیت تاریخی کشورهای توسعه‌یافته در ایجاد این بحران در نظر گرفته شود. و در نهایت، تحریم کاپ ۲۹ نشان داد که مقابله با تغییرات اقلیمی یک چالش پیچیده و چندجانبه است که نیازمند همکاری همه کشورها و سازمان‌های بین‌المللی است.