گروه سیاسی: در معاهده ارزنه الروم (نام قبلی ترکیه روم بوده است) که بین ایران و عثمانی منعقد شده است، نماینده ایران سرتیپ میرزا تقی خان فراهانی یا همان امیرکبیر بعدی بوده است. این مرد بزرگ، بیش از سه سال اقامت در روم، با برگزاری هجده جلسه با همه‌ی سعایت تهران، (!!) روس، انگلیس (ناظران معاهده) و برخورد غیر اصولی عثمانیان که حتا اموال او را غارت کردند و کارمند او را کشتند، موفق شد تا آنجایی که در توان داشت این معاهده را یک تنه، به نفع ایران به تایید طرف مقابل و ناظران برساند. در این بین، سلیمانیه‌ی تازه تصرف شده توسط ارتش ایران را پس داد، و در عوض شرق ذهاب تا دره‌ی کرند را پس گرفت. اما نهایت اصرار و جنگندگی را در پس گرفتن خرمشهر، چند جزیره اطراف آن و اروند رود از خود نشان داد تا بتواند به آسانی مانع ورود عثمانیان و بعد صدام به خلیج فارس شود.
امروز دالان مورد ادعای اران (جمهوری بادکوبه)، ترکیه و حتا روسیه، برای ایران همان اهمیتی را دارد که خرمشهر و جزایر آن در جنوب. روسیه به اشتباه فکر می کند که با ایجاد دالان سیونیک هم می تواند بر آن کنترل داشته باشد و دوباره جای پای خود را در منطقه سفت کند و هم می تواند انرژی خود را از طریق این مسیر به اروپا صادرکند. اما در صورتی که این دالان ایجاد شود، ناتو و ترکیه هستند که برنده میدان خواهند بود و بیش از همه ایران و روسیه هستند که می بازند.
ایران با از دست دادن مسیر ارتباطی خود به اروپا، بیش از پیش محتاج ترکیه خواهد شد ضمن این که اگر ایران تا سوریه خود را از طریق عراق گسترش داده است، در صورت ایجاد این دالان، از طریق اتصال ترکیه به ترکمنستان تا چین، در جبهه شمالی با موقعیت خطرناکی روبرو خواهد شد. زیرا نماینده ناتو در ظاهر یعنی ترکیه، در اصل با افکار نوعثمانی که ترکان جوان در جنگ اول جهانی در همین منطقه فعالیت می کردند، دوباره سعی در ایجاد جبهه جدیدی بر اساس منافع خود خواهد کرد. تا بر مزیت جغرافیای سیاسی خود بیفزاید و ایران را در شمال با تنگی نفس روبرو کند. و بازهمان سرنوشتی برای ما رقم خواهد خورد که در جنگ خسرو پرویز با روم رقم خورد!
بر این اساس، جمهوری اسلامی ایران به هیچ وجه نباید زیر بار ایجاد دالان سیونیک برود و حتا در این خصوص باید به روس ها تذکر جدی بدهد. اگرچه استان سیونیک در کشور ارمنستان واقع است اما تغییر در مرزهای بین المللی به نحوی که باعث زیان جغرافیای سیاسی کشوری شود، آن کشور می تواند حتا با نیروی نظامی وارد میدان شود. زیرا حفظ مرزها و حدود و ماهیت آن در عهده حکومت مستقر در هر کشور است.