گروه سیاسی: بعد از گذشت ۴۵ سال از عمر انقلاب اسلامی ایران، این گونه به نظر می‌رسد که برای غلبه بر مشکلات و یافتن راه‌حل مشکلات عدیده‌ای که در کشور وجود دارد، صاحب نظران علوم انسانی و اسلامی باید برگردند و انقلاب اسلامی را بازخوانی کنند؛ و تحلیل کنند که چطور و چگونه در دوران جنگ سرد، و زمانی که کل دنیا را دو اردوگاه غرب (لیبرالیسم) و شرق (کمونیسم) اداره می‌کردند و هر کدام از کشورها به یکی از دو اردوگاه متصل بودند، ملتی که به هیچ یک از دو اردوگاه تکیه نکرد، چگونه توانست بزرگ‌ترین انقلاب مردمی را به پیروزی برساند. امام(ره) به عنوان راهبر این انقلاب و به عنوان یک فقیه، فیلسوف، متکلم، صاحب نظر اخلاقی و مرجع تقلید چگونه توانست این انقلاب بزرگ را به موفقیت برساند؟
در این خصوص باید به یک نکته مهم اشاره کرد؛ اگر مردم شناسی دقیق امام (ره) نبود و اگر قضاوت امام نسبت به جامعه شناسی و روان شناسی اجتماعی ایران دقیق نبود، انقلاب به پیروزی نمی رسید. امام (ره) نسبت به وحدت، انسجام و قدرت مردم، اندیشه‌ای داشت که شاید در آغاز تعداد انگشت‌شماری از صاحب‌نظران و فرهیختگان با او همراه بودند. به طور کلی می توان گفت که امام به پتانسیل بزرگ و تاثیرگذاری همچون «سرمایه اجتماعی» واقف بود و از این پتانسیل به نحو احسن در راستای پیروزی انقلاب اسلامی استفاده کرد.
سرمایه اجتماعی بالاترین سرمایه یک جامعه است. اگر در جامعه‌ای مردم به یکدیگر و حکومت اعتماد نداشته باشند و اگر رابطه درستی بین مردم و حکومت، حکومت و مردم و مردم با مردم نباشد، آیا می شود جامعه را اداره کرد و مردم احساس امنیت و آرامش داشته باشند؟
سرمایه اجتماعی را می‌توان در چند صحنه به عینه دید و یکی از آنها انتخابات و حضور پرشور مردم در آن است. انتخابات به عنوان افتخار انقلاب و جامعه ماست و مردم در طول این ۴۵ سال گذشته بارها و بارها پای صندوق انتخابات رفتند. امام (ره) در همان روز اول که به ایران آمدند، در بهشت زهرا(س) گفتند که پدران ما نمی‌توانند راجع به سرنوشت ما تصمیم بگیرند. ما باید خودمان برای خودمان تصمیم بگیریم. مردم کشور ما سالی یک بار یا دوسالی یک بار حداقل پای صندوق انتخابات می‌روند و برای سرنوشت خودشان تصمیم می‌گیرند. پس این حضور همان سرمایه اجتماعی است که مسئولان ما باید قدر و منزلت آن را بدانند. به درستی که باید سرمایه اجتماعی را حلقه مفقوده این روزهای کشور در غلبه بر مشکلات دانست. مشکلات عدیده‌ی اقتصادی و سیاسی و فرهنگی را با تکیه بر همین سرمایه اجتماعی می‌توان رفع و رجوع کرد؛ البته اگر مسئولان همتی کرده و در حفظ و تقویت این سرمایه عظیم مردمی تلاش مضاعفی بکنند!!