گروه فرهنگ و ادب: محمد، فرزند فریدون همام تبریزی، ملقب به خواجه همام‌الدین تبریزی، از مشاهیر و شعرای بنام آذربایجان و یکی از برترین غزل‌سرایان قرن هفتم ایران بود. وی در ۶۳۶ هجری قمری در تبریز متولد، در این شهر زیسته و در سال ۷۱۴ هجری در همین شهر هم درگذشت. هُمام شدیداً دوستدار سعدی شیرازی بوده و با او مکاتبه داشته و بنا به برخی یادداشت‌ها، هنگامی که سعدی به آذربایجان سفر کرده، با همام نیز دیدار داشته است. دیوان غزلیات او که اشعار بسیار روان دل‌انگیز در میان آن هست شامل نزدیک به دو هزار بیت است و مثنوی «صحبت نامه» نیز از اوست که به نام خواجه شرف الدین هارون پسر صاحب دیوان جوینی سروده است.همام به زبان فارسی و همچنین ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻮﻣﯽ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﻭ ﺁﺫﺭﺑﺎﯾﺠﺎﻥ ﯾﻌﻨﯽ ﺯﺑﺎﻥ پهلوی ﺁﺫﺭﯼ ﺍﺷﻌﺎﺭی ﺩﺍﺭﺩ که چند نمونه زیبا از آنها را با هم میخوانیم.ملمعی ﺍﺯ «ﻫﻤﺎﻡ ﺗﺒﺮﯾﺰﯼ» ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﻭ ﺁﺫﺭﯼ:ﺑﺪﯾﺪﻡ ﭼﺸﻢ ﻣﺴﺘﺖ ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﺳﺖﮐـﻮﺍﻡ ﺁﺫﺭﺩﻟـﯽ ﺑـﻮ ﮐـﻮ ﻧﺒﯽ ﻣﺴﺖﺩﻟﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﯽﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺭﻭﺯیﺑﻪ ﻣﻬﺮﺕ ﻫﻢ ﺑﺸﯽ ﺧﻮﺵ ﮔﯿﺎﻧﻢ ﺍﮊ ﺩﺳﺖﺑﻪ ﺁﺏ ﺯﻧــﺪﮔﯽ ﺍﯼ ﺧـﻮﺵ ﻋﺒﺎﺭﺕﻟﻮﺍﻧﺖﻻﻭ ﺟَﻪﻣﻦ ﺩﯾﻞ ﻭ ﮔﯿﺎﻥ ﺑﺴﺖﺩﻣـﯽ ﺑﺮ ﻋــﺎﺷﻖ ﺧﻮﺩ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺷﻮﮐﻪ ﺯﯼﺳﺮ ﻣﻬﺮﻭﺭﺯﯼ ﮔﺴﺖ ﺑﯽ ﮔﺴﺖﺑﻪ ﻋـﺸﻘﺖ ﮔـﺮ ﻫـﻤﺎﻡ ﺍﺯ ﺟـﺎﻥ ﺑﺮآیدﻣﻮﺍﮊﺵ ﮐﺎﻥ ﯾﻮﺍﻥ ﺑـﻤﺮﻭﺕ ﻭ ﻭﺍﺭﺳـﺖﮔﺮﻡ ﺧــﺎ ﻭﺍﮐَــﻨﯽ ﻟــﺸﻨﻢ ﺑـﻮﯾﻨﯽﺑﻪ ﺑﻮﯾﺖ ﺧُﺘﻪ ﺑﺎﻡ ﮊﺍﻫﻨﺎﻡ ﺳﺮﻣﺴﺖﻣﻌﻨﯽ بخش های ﺁﺫﺭﯼ (مصرع های زوج و بیت آخر):
Δ
Thursday, 21 November , 2024