گروه ورزش/ علی محدث: از همان بازی اول مقابل فلسطين مشخص شد که تیم ملی در فاز حمله بسیار قدرتمند اما در فاز دفاعی بسیار متزلزل عمل می‌کند. چه‌این‌که در صحنه‌ی دریافت گل، اشتباه فردی و ناهماهنگی تیم در دفاع مشهود بود. اما در بازی دوم، تیم در هر سه خط _ به ویژه دفاع _ پراشتباه ظاهر شد که فرصت‌های زیادی را در اختیار حریف قرار می‌داد. اما هنگ‌کنگ به‌دلیل ضعف بازیکنانش نتوانست از موقعیت‌های به‌دست‌آمده بهره لازم را ببرد. برسیم به بازی سوم مقابل امارات؛ تیم ملی در این دیدار در تمام خطوط، عالی ظاهر شد و چنان‌چه اشتباهات داوری نبود می‌توانستیم بازی را با چهار یا پنج گل به سود خود به پایان برسانیم.

همین عملکرد سینوسی تیم ملی در مرحله گروهی مایه اصلی نگرانی کارشناس و هواداران فوتبال بود. اشتباهات خطرناک در فاز دفاعی، بسیار ترسناک و نگران‌کننده جلوه می‌کرد؛ چرا که در مراحل حذفی کوچک‌ترین اشتباه باعث حذف تیم می‌شود.

ایران در مقابل سوریه یک نیمه کاملا هجومی و زهردار و یک نیمه پراشتباه داشت و همین دیدار مصداقی بارز در عملکرد سینوسی تیم ملی بود. موقعیت‌سوزی‌های مهاجمان در نیمه نخست دیدار باعث شد تا با یک اشتباه از سوی روزبه چشمی در انتقال پاس، طارمی مجبور به خطا روی مهاجم حریف، اخراج و بازی برای ما دشوار شود؛ ایران این دیدار را با اتکا به تجربه بالای بازیکنان خود کنترل کرده و در نهایت در ضربات پنالتی پیروز شد.

در مرحله یک‌چهارم‌نهایی تیمی حریف ما شد که همه اهالی فوتبال امید کمی به پیروزی در مقابل آنان برای تیم ملی قائل بودند، این تحلیل نه به‌دلیل ضعیف‌بودن ما بلکه به‌دلیل آمادگی بالای ژاپن بود. در این دیدار نیز همانند دیدارهای قبلی باز روی اشتباه خط دفاعی ما حریف توانست از تک‌موقعیت خود استفاده کرده تک‌گل خود را وارد دروازه کند؛ اما در نیمه دوم اوضاع بازی به کلی تغییر یافت و این تغییر ماحصل توجه دقیق کادر فنی به ضعف ژاپن در کنترل توپ‌های بلند بود؛ بازی مستقیم و استفاده از توپ‌های سوم نبض بازی را کاملا در اختیار ایران قرار داده و به اصطلاح فوتبالی با یک کامبک در نهایت بازی را به‌ نفع خود به پایان رساندیم.

با رسیدن تیم به مرحله نیمه‌نهایی همچنان مشکلات خط دفاعی پابرجا بوده و پُرواضح بود که این ضعف در بازی‌های آینده می‌تواند باعث باخت ما شود. حتی با درنظر گرفتن این موضوع که تیم امیر قلعه‌نوعی معمولا یک نیمه را عالی و یک نیمه را بی‌برنامه و ضعیف کار می‌کرد، باز امید بسیاری به این داشتیم که قطر و اردنی را که در سطح پایین‌تری نسبت به ژاپن قرار دارند شکست داده و پس از سالیان سال به عنوان قهرمانی دست پیدا کنیم.

لازم به‌ذکر است که مصدوم شدن سه مدافع اصلی ما، قبل و حین مسابقات، تاثیر فراوانی در عملکرد دفاعی ما داشت.

در بازی نیمه نهایی توانستیم گلی زودهنگام را به ثمر برسانیم که امید یک نمایش عالی را به ما می‌داد، اما در ادامه بازی دیدیم که زدن به زیر توپ و استفاده از توپ سوم و گاهی اوت دستی، تنها تاکتیک ما مقابل قطر بود؛ غافل ‌از آن‌که قطر نسبت به ژاپن در قطع توپ‌های بلند قدرتمندتر است. این در حالي‌ست‌ که می‌توانستیم با استفاده از وینگرهای سرعتی خود امان دفاع حریف را ببریم، اما باز به بازی مستقیم روی آوردیم و میزبان مسابقات در مهار این تاکتیک موفق ظاهر شد. همین سبک تکراری باعث شد هافبک‌های تیم اتوماتیک‌وار از کار افتاده و حریف سوار بازی شود، در نتیجه در همان نیمه اول بازی را به نفع خود بازگرداند.

شوربختانه در نیمه دوم نیز به خاطر نداشتن برنامه منسجم نتوانستیم موقعیت آن‌چنانی را ایجاد کنیم؛ در بیست دقیقه پایانی قطر از لحاظ بدنی افت کرده و به‌همین‌دلیل ما موقعیت‌هایی خلق کردیم اما بی‌دقتی‌های مهدی طارمی که از همان نیمه اول دیده می‌شد تمامی نداشت و در نهایت نتوانستیم به گل برسیم.

و در نهایت اشتباه در دفع توپ و یارگیری نکردن درست با یکی از خطرناکترین مهاجمین آسیا باعث دریافت گل سوم شد.

اما یک سوال اساسی که راجع‌به این بازی در ذهن همه بود و هست، این‌ است‌که چرا مهدی طارمی با توجه به عملکرد ضعیف خود تعویض نشد؟! اگر بنا بود در این‌گونه مواقع از دیگر مهاجمان استفاده نکنیم چرا پنج مهاجم هدف را به قطر بردیم؟! می‌توانستیم به جای این پنج مهاجم بازیکنان بیشتری در خط میانی دعوت نماییم، که همین بازیکنان می‌توانستند مقابل قطر بسیار موثر باشند.

به‌ هر روی این تورنمت نیز به پایان رسیده و به‌مانند تورنمت‌های پیش ‌از آن، فقط‌ و فقط آه و افسوسش برای ملت ایران باقی ماند. چنان‌که نه از جوانان استفاده کردیم و نه به قهرمانی رسیدیم.

پیش‌تر نیز اشاره داشتیم زمانی‌که باید به امیر قلعه‌نوعی فرصت می‌دادیم، این فرصت را ندادیم و اکنون که همه کشورها در آسیا از سرمربیانی در سطح جهانی استفاده می‌کنند ما همچنان در انتخاب، سردرگم و پرخطا عمل می‌کنیم.

گویا برخی‌ ها درست می‌گویند: «تا وقتی که این آقایان در فوتبال هستند فوتبال رنگ خوشی را نخواهد دید».

امیدی به آینده نداریم چراکه امروز همان آینده چند ماه قبل و چند سال قبل است؛ امیدواری زمانی به‌دست می‌آید که همه‌ی کارگزاران این ورزش به‌فکر منافع ملی ایران باشند. امیدواریم دولت انقلابی ما با یک حرکت انقلابی مسولان نالایق فوتبال را کنار گذاشته و افراد لایق را جایگزین آنان کنند.

در پایان، از تلاش‌هایی که بازیکنان و کادر فنی در این مسابقات داشتند، تشکر و قدردانی می‌کنیم؛  و می‌دانیم که آن‌ها همه تلاش خود را برای بالا بردن پرچم مقدس ایران و سرافرازی ملت به‌کارگرفتند.