مدیرمسئول: رضا ناجی بازیگر سینما و تلویزیون را همه می‌شناسیم. یک تبریزی خوش‌لهجه که وقتی به زبان ملی (فارسی) سخن می‌گوید ته‌لهجه‌ی آذریش غنج در دل آدم آب می‌کند. او متولد ۵ دی ۱۳۲۱ در شهر تبریز است. ناجی حدود ۴۰ فیلم سینمایی و تلویزیونی در کارنامۀ خود دارد و تاکنون برای آثارشان، ۹ جایزۀ داخلی و خارجی دریافت کرده است. استاد ناجی را مانند خیلی از بزرگان علم و ادب، ورزش و اقتصاد آذربایجان باید یک فرد عاشق وطن دانست. او در سال ۹۳ که اوج افتخارات هنری‌اش بود یک بار به شبکه سوم سیما دعوت شد. بخش‌هایی از صحبت‌های رضا ناجی در تاریخ ۱۸ مهر ۹۳ به ما گوشزد خواهد کرد که استاد ناجی، یک هنرمند مردمی است که عاشق ایران و ایرانی است:

رضا ناجی: من هر جایزه‌ای بگیرم برای ملتم و کشور می‌گیرم. هر جایزه‌ای می‌گیرم در موزه سینمای ایران می‌گذارم.

مجری: چرا همه‌ی جایزه‌ها را به موزه سینما اهدا می‌کنید؟

رضا ناجی: عزیزم؛ من ایرانی هستم و جایزه را برای ملتم و کشورم می‌گیرم. جایزه‌ها جایشان در خانه‌ی من نیست. جایشان در موزه است تا ملتم هر وقت خواستند، بروند و آن‌ها را ببینند.

مجری: انشااله که برنده‌ی امشب از آذربایجان باشد. یاشاسین آذربایجان!

رضا ناجی: آقااا… اول یاشاسین ایران بعدا یاشاسین آذربایجان.

مجری: دوست دارید برنده‌ی برنامه امشب از کجا باشد؟

رضا ناجی: اصلا فرقی نمی‌کند، همه جای ایران سرای من است. از هر کجای ایران برنده بشوند انگار من برنده شدم.

مجری:‌ طرفدار کدام تیم باشگاهی هستید؟

رضا ناجی: من فقط طرفدار تیم ملی هستم.

مجری: طرفدار تراکتور نیستید؟

رضا ناجی: فقط تیم ملی.

مجری: دوست دارید کدام نقش تاریخی را بازی کنید؟

ناجی: نقش مولانا را…

ناخودآگاه یاد بزرگانی چون علی دایی و کریم باقری در حوزه‌ی ورزش، رحیم شهریاری در حوزه‌ی موسیقی و بزرگانی چون دکتر مرتضوی، دکتر کارنگ، دکتر ماهیار نوابی، دکتر آیدنلو و صدها و صدها شخصیت بزرگ و برجسته‌ی آذربایجانی می‌افتم که همگی به طریقی علمی و در حوزه‌ی فعالیت‌های خود به ما این اصل اساسی را گوشزد می‌کردند که «قوم‌گرایی آفتی خواهد بود برای ایران و آذربایجان». و به قول شاعر بزرگ قرن ششم، حکیم نظامی از شهر گنجه در قفقاز جنوبی که ۸۰۰ سال پیش او هم به زبان شعر به ما همین اصل مهم را گوشزد می‌کرد: چو ایران نباشد تن من مباد!