گروه اقتصاد: این روزها جمعیت قابل توجهی از نیروی کار استان را کارگرانی تشکیل می دهند که امنیت شغلی ندارند و این آمار نشان از افزایش میزان قراردادهای کاری موقت در استان است؛ امری که علاوه بر جامعه‌ی کارگری، خانواده هایشان را نیز آزار می دهد.

در این میان کارفرمایان از قرار دادهای موقت هم استقبال می‌کنند چرا که این گونه قراردادها برای آنها تعهدی ایجاد نمی‌کند. برخی از کارفرمایان اذعان دارند که اگر کارگری مهارت های لازم را داشته باشد شغل خود را خواهد داشت. اما همیشه و از دیر باز امنیت شغلی اصلی ترین مطالبه‌ی گروه کارگری بوده و امروز نیز هست.

کارگران فصلی در این میان وضعیت مبهم‌تری دارند. آنها هیچ گونه امنیت شغلی ندارند. و نبود کار ثابت باعث شده است تا این کارگران هر روز با دستمزدی اندک به شغل‌های مختلفی بپردازند. با توجه به این که زمان مفید کار برای این کارگران تنها چند ماه در سال است، آنها را از داشتن بیمه تامین اجتماعی و حقوق ثابت، محروم و دورنمای زندگی برای این کارگران را تاریک کرده است. به سبب شاغل بودن بیشتر این کارگران در کارهای ساختمانی، با رکود ساخت و سازها در استان اکنون بیکاری دامنگیر این قشر شده است. دستمزد اندک کارگران روزمزد به هیچ وجه تامین کننده زندگی پرهزینه امروزه نیست و بیکاری فصلی نیز مشکلات مالی این کارگران را چند برابر کرده است. کارگران فصلی زیر پوشش حمایتی هیچ نهادی قرار ندارند و فشارهای اقتصادی گاهی آنان را به سمت شغل‌های کاذبی چون دستفروشی، دلالی و… می کشاند که این نیز خود عاملی برای مشکلات عدیده‌ی شهری می‌شود!

البته این مشکلات مختص کارگران فصلی نبوده و برخی از کارگرانی که در واحدهای صنعتی بزرگ و یا کوچک مشغول کار هستند نیز گلایه‌مند هستند و می‌گویند با قرادادهای موقت سه ماهه و شش ماهه مواجه هستند و حتی گاهی کارگر به خاطر نبود سفارش کار، امنیت  شغلی ندارند و با حقوق پایه زندگی می‌کنند.

فارغ از مسائل معیشتی که همواره گریبانگیر جامعه‌ی کارگری استان است، این قشر از جامعه چون درآمد خوبی ندارند مشکلات خانوادگی نیز برایشان به وجود می‌آید و چه بسا وضعیت نامناسب معیشتی باعث می‌شود تا زندگی‌ها از هم‌گسسته ‌شوند. فرزند یک کارگر حداقل‌های اولیه‌ای که برای زندگی، آموزش، رفاه و خورد و خوراک می‌تواند داشته باشد را از دست می‌دهد. این‌ها آثار و تبعات بحث معیشت است که روی زندگی کارگران تاثیر می گذارد.