گروه سیاست/ مدیر مسئول: آنچه امروزه به هویت ایرانی معروف است مجموعه­ای فراهم­آمده از دستاوردهای ارزشی و معنوی مردمان این سرزمین است که در طول تاریخ در پهنه­ای به نام «ایران» شکل گرفته است. هویت این کشور پهناور ویژگی­هایی دارد که آن را از سایر هویت­ها متمایز می­سازد و در این پهنة گسترده از سپیده­دم تاریخِ حیات اجتماعی و فرهنگی جریان داشته و هم اکنون هم جریان دارد. ایران به علت موقعیت استراتژیک خود با لشگرکشی­های مهيب و بنیان­کنی مواجه بوده است که اگر بنیانهای قویِ فرهنگیِ مختص خود را نداشت چه بسا در این فراز و فرودها از میان می­رفت.

 اما مطلب مهم در این روزگاری که هویت ملی ایرانیان از هر سو مورد تاخت و تاز قرار گرفته این است که از مشخصات مهم هویت ایرانی سهیم بودن مردم سراسر این کشور کهن در آن است. در فرهنگ و هویت ایرانی، آذربایجان همچون سایر نواحی ایران نقش و جایگاهی مهم دارد. فقط در یک مورد باید گفته شود که این ادباء و شعرای آذربایجان در قرن چهارم به بعد بودند که زبان ملی ایرانیان را با شیره جان خود پروراندند! شاعرانی همچون قطران، خاقانی، نظامی و… بار سنگین پاسداری از زبان فارسی را که با حمله‌ی بیگانگان از شرق ایران مورد آسیب قرار گرفته بود، را بر عهده گرفته و چه میراث داران خوبی برای هویت ایرانی بودند.

 نقش آذربایجان از حيث اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، دینی و ادبی در فرهنگ و هویت ایرانی نیازمند تحقیقات مفصلی است. علی­رغم این اهمیت، طی سالهای اخیر تلاش‌هایی صورت گرفته تا برای آذربایجان پیراهن زشت و نامتجانس غیرایرانی ببافند و با تحریف تاریخ و فرهنگ ایرانی آن، شبهاتی را مطرح سازند. این کج­اندیشانِ  بددل برآنند زبانِ گویش کنونی مردم را یگانه ملاک هویت طرح کرده آن را عامل جدایی فرهنگی آذربایجان از ایران القا کنند. اما این عده باید بدانند که در تعریف هویت اگر به تنهایی روی یک عامل تاکید شود راه به بیراهه رفته‌ایم.