گروه فرهنگ و ادب: ایران سرزمینی با آداب و رسوم ملی و محلی گوناگون و متنوع از جمله لباس‌های محلی است که در هر نقطه از آن می‌توان دنیایی از رسم و رسوم منحصربفرد اما در قالب روح بزرگ ایرانی- اسلامی یافت؛ خرده فرهنگ‌هایی که کنار فرهنگ ملی کشور، از قرن‌ها پیش شکل گرفته، تداوم یافته و تا همین امروز که به دست ما رسیده نقش مهمی را در ساختار زندگی ایرانیان بر عهده داشته است.

آذربایجان یکی از مناطق بکر از منظر جغرافیایی است که همین جغرافیای بکر و طبیعی‌اش باعث شکل‌گیری فرهنگی منحصربفرد با آداب و رسوم خاص در آن شده است. فرهنگی که در کنار اشتراکات زیاد با سایر خرده فرهنگ‌های نقاط مختلف کشور و فرهنگ ملی ایران، جاذبه‌های خاصی را دارد که مخصوص مردمان این خطه از سرزمین‌مان است. زبانی خاص، غذاهایی لذیذ و سرشار از انرژی، موسیقی، فلکلور، شعر و حتی تئاترهای خیابانی مخصوص به این منطقه و…

اما در میان این همه رسم و رسوم منحصر بفرد یکی از ویژگی‌های خاص منطقه، لباس‌های محلی آن بود که امروزه نشانی آن را تنها در ده کوره‌هایی که رفت و آمد بدان سخت و طاقت فرساست، می‌توان پیدا کرد. در میان اقوام مختلف ایران زمین، آذربایجانی‌ها از جمله اقوامی هستند که از سال‌ها پیش لباس‌های محلی خود را با لباس‌های رسمی جهان تعویض کرده‌اند. آنها به دلیل خصلت خاص فرهنگ‌پذیری خود، خیلی زودتر از کردها و لرها و خراسانی‌ها و… لباس‌های محلی خود را به گوشه‌ای افکنده و با کت و شلوار در محافل عمومی و خصوصی حاضر شده‌اند؛ در حالی که در میان سایر اقوام ایرانی مانند کردها و بلوچ‌ها هنوز هم لباس‌های محلی جایگاه ویژه‌ای دارند!

البته در این میان نکته‌ای که نباید از وجود آن غافل شد، برخی فرهنگ‌سازی‌ها برای مردم آذربایجان است که نه از بطن جامعه‌ی آذربایجان، بلکه از آن سوی مرزها سرچشمه می‌گیرند؛ لباس‌هایی غریبه برای آذری‌ها با نام لباس‌های قفقازی، که کوچک‌ترین تناسب و وجه‌اشتراکی با لباس‌های محلی مردم منطقه در گذشته ندارد!

تبریز؛ شهری عقب‌مانده در حوزه‌ی گردشگری

تبریز همیشه در مقایسه با سایر شهرهای همتراز خود در ایران، در حوزه‌ی گردشگری عقب بوده است؛ در زمانی که صنعت گردشگری به تنهایی توانایی توسعه‌ی اقتصادی یک منطقه را دارد و در حالی که این کلان‌شهر و شهرهای مختلف آذربایجان سرشار از منابع تاریخی و طبیعی برای توسعه‌ی متوازن گردشگری هستند، اما شاهدیم که در هر تابستان و زمستان و بهار، این شهرهای اصفهان و شیراز و حتی بنادر جنوبی کشور هستند که جای سوزن انداختن ندارند و تبریز و آذربایجان همواره خالی از گردشگر است!!

فلذا باید در کنار توجه به ظرفیت‌های گردشگری، به فرهنگ اصیل و واقعیِ ایرانیِ آذربایجان هم پرداخته شود. مردمی که از اقصی نقاط جهان و حتی کشورمان برای بازدید به تبریز خواهند آمد، به رسم و رسومات و آئین‌های مردم هم توجه ویژه‌ای خواهند داشت. بنابراین می‌طلبد که نهادهای متولی از هم اکنون تلاش ویژه‌ای در این ارتباط انجام داده و سعی وافر داشته باشند تا به پتانسیل‌های گردشگری شهر و استان، بیش از سایر پتانسیل‌های آن از جمله صنعتی و معدنی بودن توجه داشته باشند. در این خصوص لازم است تا فرهنگ اصیل آذربایجان- البته نه فرهنگ وارداتی- مورد توجه قرار گیرد.