گروه گزارش: به استناد گزارش‌های منتشر شده از جمله تصاویر ماهواره‌ای ناسا در سال ۲۰۱۵، دریاچه ارومیه که زمانی از بزرگ‌ترین دریاچه‌های آب شور جهان بود، در فاصله‌ی سال‌های ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۴، یعنی حدود یک دهه، بیش از ۸۰ درصد از وسعت خود را از دست داده است.

این در حالی است که در آن سال‌ها، با وجود وعده‌های مکرر برای احیای دریاچه، اقدام مؤثری برای جلوگیری از روند خشک شدن آن انجام نشد. امروز، ارومیه تنها سایه‌ای از گذشته‌اش است و به سختی می‌توان آن را یک دریاچه نامید.

کاهش شدید منابع آبی، توسعه‌ی بی‌رویه‌ی کشاورزی غیراصولی، سدسازی‌های گسترده و نبود مدیریت جامع منابع آب از جمله عواملی بودند که بسیاری از کارشناسان آن‌ها را در خشک شدن این دریاچه مؤثر می‌دانند.

در برهه‌ای از زمان، طرح دغدغه‌های محیط‌زیستی درباره این دریاچه با محدودیت‌های رسانه‌ای و واکنش‌های سخت‌گیرانه مواجه شد؛ تا جایی که به گفته‌ی برخی مسئولان پیشین، کم‌توجهی به هشدارها و برخورد محافظه‌کارانه با دغدغه‌مندان محیط‌زیست، روند نجات دریاچه را کندتر کرد.

اکنون هرچند گام‌هایی برای احیای دریاچه برداشته شده، اما چالش‌های باقی‌مانده نشان می‌دهد که نابودی یک اکوسیستم، فقط یک فاجعه‌ی زیست‌محیطی نیست، بلکه یک بحران اجتماعی، اقتصادی و تاریخی است.